Hayat Evrim Geçirdi Sonu Hep Aynı Kaldı…
Merhabalar ben İlknur Arslan, tıbbiye hayatıma 1994 yılında Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde başladım. Çocuk sağlığı ve hastalıkları eğitimini aynı üniversitede tamamladım. Çocuk hekimliğinden sonra kendimi yoğun bakım alanında geliştirmeye karar verdim.
2013-2017 yılları arasında Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi çocuk yoğun bakım bilim dalında yan dal eğitimi aldım. Mezun olduğum 2017 yılında atanmış olduğum Adana Şehir Eğitim ve Araştırma Hastanesi çocuk yoğun bakım ünitesinde halen görev yapmaktayım.
Tesadüf eseri Çukurova Üniversitesi Adli Bilimler Anabilim dalının değerli hocaları ile karşılaştıktan sonra Adli Bilimler maceram başladı. Sevgili Pınar, değerli Nebile Hocam, Ahmet Hocam ve rahmetli Mete Hocam ile geçen üç buçuk yılın sonunda tez döneminde Adli Balistik çalışmaya karar verdim.
Çocuk yoğun bakım uzmanlığım sırasında majör travma konusunda elde ettiğim deneyimlerimi ateşli silah yaralanmaları olan olgularla ile birleştirmek amacıyla Adli Balistik, Yara Balistiği konusunda çalışmalarım devam etmektedir.
Bazen…
Çoğu zaman…
Kendimi bambaşka bir dünyaya ışınlanmış gibi hissediyorum. Geleneksel bir toplumda büyüdükten sonra tıp, mühendislik, hukuk ve işletme bölümleri arasından çocukluktan beri hayalim olan tıp mesleğine atılmaya karar vermiştim. Tıp fakültesinde okuduktan sonra çocuk ihtisası yaptım. Ardından çocuk yoğun bakım yan dalını bitirdim.
Zaman su gibi akıp geçti.
İnanılmaz ve çılgınca bir teknolojik ve endüstriyel değişim yaşandı. Hayat, meslekler, yaşam tarzı, hobilerimiz ve sosyal yaşantımız değişti, hatta evrim geçirdi. Geleneksel yetişip teknolojik yaşamak zorunda kalmak hayatı kolaylaştırsa da zorlandığımız zamanlar da oldu. Akıllı telefonlar, konforlu evler, güvenli arabalara sahip olduk. Uzaklar yakınlaştı dünyanın öbür ucuna dokunur hale geldik. Teknoloji insan hayatına hizmet etmek için hızla ilerlerken meslekler değişti, yeni yeni iş alanları gelişti.
Durup dönüp baktığımda kendime soruyorum.
Bugün olsa hangi mesleği seçerdim?
Ben yine hekim… çocuk hekimi… çocuk yoğun bakım uzmanı olurdum.
Çünkü…
Yıllar geçse de yoğun bakım ünitesinden hasta taburcu ederken içimde yaşadığım mutluluk ve hasta yakınlarına vefat haberi verirken ebeveynlerin gözlerinde gördüğüm çaresizlik hiç değişmedi.
